Het onderzoek. En de uitslag.

Waarschuwing vooraf; deze blogpost is wellicht wat taai en wat saai… desalniettemin is het onderstaande enorm belangrijk voor mij. Ben je nieuwsgierig? Lees gerust verder. Maar je bent gewaarschuwd…

Tijdens mijn revalidatietraject van de afgelopen periode heb ik een neuropsychologisch onderzoek laten doen. Het doel van een dergelijk onderzoek is om te kijken of er restschade is met betrekking tot de cognitieve werking van mijn hersenen. Als graadmeter wordt rekening gehouden met de leeftijd en het opleidingsniveau. Op zich vind ik het al reuze interessant klinken, nog interessanter omdat het om MIJ gaat natuurlijk. Ik was benieuwd (en een tikkeltje zenuwachtig) wat de uitkomst zou zijn. Nu moet hierbij verteld worden dat ik in 2018 al een NPO (neuropsychologisch onderzoek) had laten doen naar aanleiding van mijn tweede hersenvliesontsteking. Oftewel; er lag een mooie persoonlijke nulmeting.

Twijfels en zweetdruppels

Het onderzoek is in twee sessies afgenomen. Verschillende vragen en opdrachten moest ik doen die niet allemaal even makkelijk waren. Het zweet breekt al snel uit. Als er een moment van twijfel moet toeslaan, dan is het tijdens die testen. Vermoeiend. Frustrerend. Maar ook leuk, op een bijna-sado-masochistische manier. Na die sessies is het tijd om bij te komen…

Zelfbeeld

Ik ging ervan uit dat er restschade was. Het kon niet anders, na drie serieuze infecties aan de hersenen in mijn leven (waarvan twee snel achter elkaar). Hoewel ik mij steeds beter voelde, hield ik rekening met verminderde concentratie, slechter geheugen enzovoorts. Ik was onzeker hierover. En die onzekerheid wordt niet bepaald weg genomen tijdens die testen. Maar, ik wilde per se het onderzoek doen om te weten waar ik stond, en wat ik van mezelf kon verwachten. Dit is namelijk groots. Zulke gebeurtenissen hebben een enorme impact op je zelfvertrouwen en je zelfbeeld. In ieder geval bij mij… en ik wilde met dit onderzoek enige handvatten hebben om (weer) een realistisch zelfbeeld te krijgen.

En toen de uitslag…

Enige weken na de testen was de uitslag daar. Ik had een afspraak met de neuropsycholoog. Ik was niet zenuwachtig voor de uitslag, maar wel heel benieuwd. Ik stapte binnen, ging zitten en de beste man keek mij vriendelijk aan. Of eigenlijk opgetogen, en een tikkeltje verbaasd. ‘Nou, over de uitslag. Meneer Kouwenhoven, ik kan hier eigenlijk kort over zijn. Er is geen enkele restschade uit het onderzoek gekomen. Sterker nog, op enkele gebieden scoor je beter dan in 2018.’

Geen restschade? Wat? Ik besefte op het moment niet goed wat er werd gezegd. Tijdens de verdere bespreking van het onderzoek kwam het binnen. Ik voelde me opgelucht. Ik voelde me blij. Trots zelfs. Hoe is dit mogelijk? Ik voelde me sterker en sterker worden met de dag en met de week. Maar dat er totaal geen restschade is, is ongelooflijk.

… en weer door!!

In hetzelfde gesprek is direct besloten om de revalidatie af te ronden. Het gaat namelijk heel goed met me. Ik voel me sterk, energiek, vreugdevol. Zoals voor deze ingrijpende infecties (en misschien nog wel meer…). Het revalidatiecentrum kan niets meer voor mij betekenen. En dat voelt goed. Ik sta op eigen sterke benen op deze mooie wereld. En die wereld kan ik heel goed aan.